“Nihayet Firdevs Hanım’ın kızı olmuştu; evet, yal­nız onun için gitmiş, bu adamın kollarında kirli bir kadın olmuştu. Demek onun kanında, kanının zerrelerinde bir şey vardı ki onu böyle sürüklemiş; sebepsiz, özürsüz Fir­devs Hanım’ın kızı yapmıştı.

Şimdi ne yapacaktı? Bir kere düşmüş olmak, artık büsbütün uçurumlara yuvarlan­mak için bir sebep, bir hak teşkil etmiş olacaktı, öyle mi? Hayatı artık baştan başa bir yalan, iğrenç bir yalan olacaktı. Lakin buna nasıl ta­hammül edecekti?

Böyle sabahleyin, o düşüşün heyecanı ertesinde kendi kendisinden iğrenirken hüviyetinin gizli derinliklerinde bir biliş parıltısı hissediyordu ki artık bu başlayan düşüşü takip etmemek, yine o odaya, yine onun kollarına dönmemek mümkün değildir. Behlül’ün hatırasında tesadüfle sahiplenilmiş bir sefil kadın hükmünde kalamazdı, artık onun hayatına tasarruf etmeliydi, onun olmalıydı, onu sevmeliydi, sevmeye çalışmalıydı; bu aşk günahı­na öyle bir istikbal mecrası tayin etmeliydi ki onu alçaltmasın yükseltsin. Evet, bunu yalnız aşk temizleyebilirdi.”

Uyanışın Başlangıcı: Bu Kitap Rahatsız Etmek İçin Yazıldı…

Susmak kabullenmektir, kabullenmekse ihanet. Yılların biriktirdiği haksızlıklara, yalanlara ve saçmalıklara karşı bir duruş sergileyen bu kitap, okuyucusunu kendi gerçekliğiyle yüzleştirmeye davet ediyor. Çünkü bazen en büyük dürüstlük, en çok rahatsızlık veren gerçeği söylemekten geçer.

Bu, bir çözüm kitabı değil, bir sorgulama çağrısı. Yazarla okur arasında kurulan bu terapötik bağ, sorunların kaynağına inmek ve her şeyden önce doğru soruları sormak için bir zemin hazırlıyor. Çünkü uyanık kalabilenler, sisteme karşı durabilirler.

Bu kitap, sizi o uykudan sarsıp uyandırmak için yazıldı.

Halit Ziya Hepsinden Acı eserinde birbirinden güzel on hikâye ile evlerimize konuk oluyor. Dilhoş Dadı, köklerinden koparılarak getirildiği İstanbul’da cariye olarak satıldığı evin oğluna kol kanat geriyor. Kendi dilinde mırıldandığı şarkıya kulak verelim. Hüzünlü melodisi yüreklerimizi teslim alırsa insanlığımızda açılan yaralara iyi gelecek.

Kader köylü kızı Zehra’ya pek zorlu bir sınav hazırlamış; ailesini çekip aldığı gibi yakalandığı çiçek hastalığı da gözlerini elinden almış. Dayısı tarafından götürüldüğü İstanbul’da dilenciliğe zorlanıyor. Hâlbuki güneşin kendisine gülümsediği günlerde Bekir’le ne güzel hayalleri vardı! Her geçen gün solan bu Zehra’yı Bekir ne yapsın? O mutluluk hayallerini ancak içinde büyütüp besleyebilir. Hayır hayır, bu Acı Sadaka’yı kabul edemez!

Behçet, dayı kızı Pakize’nin yazlığı kendisine cehennem edişinden şikâyetçi. Oysa Pakize’nin hırçınlığının sebebi başka. Pakize’ye talip var ama o sevdiği (Behçet) tarafından sevilmek istiyor. Fakat Behçet ne Pakize’nin ne de kendi duygularının farkında, Ele Geçmiş günlüğünde sürekli ondan bahsedip duruyor.

Hangisinden bahsetsek diğerlerinin hatırı kalacak, iyisi mi siz bütün hikâyeleri okuyun.

“Bir şey yazmak, o duyguların içinden bir şey çıkarmak istiyorum ama bir kere ne yazmak istediğimi tayin edebilsem. Şurada -beynini gösteriyordu- bir şey var, bir şey duyuyorum ama rüyalarda tutulamayan şekiller gibi parmaklarımın arasından kaçı­yor. Bilir misin nasıl bir şey? Bak şu semaya, ne görüyorsun, mâiliklerden oluşan bir derya... Göz­lerinle onun içine girmeye çalış; o mâilikleri yırtmak için uğraş, ne görüyorsun? Mâi... Daima mâi... De­ğil mi? Sonra, bak ayağımızın altındaki toprağa, ne buluyorsun? Donmuş, simsiyah bir renk... Of!.. O siyah tabakaları parçalayarak içeriye bak; in, in, in, ne kadar inebilmek mümkünse o kadar in; ne bulu­yorsun? O siyahlıklar içinde ne buluyorsun? Siyah... Daima siyah değil mi? İşte öyle bir şey yazmak is­tiyorum ki yukarı bakılsa mâi ve daima mâi; aşağı bakılsa siyah daima siyah... O ne yazmak istediğimi bilsem; onu şöyle karşımda resmi çıkarılmış, tasvir edilmiş görmek mümkün olsa işte o vakit, zannediyorum ki artık ölebilirim; hayatta sermayesini tamamıyla almış bir adam hükmünde gözlerimi kapayabilirim...”